ORAIN

Bueno, vuelvo a repetir el poema que publiqué tiempo atrás en euskera, como era de esperar la estructura no era la correcta y quiero desde aquí agradecer a Bea que descubriera el blog y se preocupara en escribirme y decirme qué había escrito mal, además de tomarse la molestia de enviarme el poema correctamente. Aquí lo reproduzco. Muchas gracias por todo Bea...

ORAIN

Orain, denborak
eta distantziak niregan laga zenituen
zauri guztiak
sendatu dituela...
Jada ez naiz
trapu panpin bat, ez naiz zure txontxogiloa,
dagoeneko, ez naiz zure zai itxaroten hari den pampina.
Orain, beste bat naizenean,
bakarrik bizi naizela,ja ez dut gezurrik ezaten
etxera iristerakoan,
orain ni naiz nire jabea, nire arimaren nagusia.
Orain da zutan gehien oroitzen naizen unea.
zure besarkadak gehien gogoratzen ditudan momentua.
Orain da gehien maite zaitudan garaia.
Orain, hain urrun sentitzen zaitudanean...